AKP ve sermayesi ‘sendika’nın lafından bile nefret eder

Bu sermayeyi temsil edenler modern iş ilişkileriyle güzelce ve fazla sıkıntı çekmeden eklemlenmişlerdir. Birçoğu ülke dışında iş ilişkilerine girmiştir ve bu ilişkileri başarıyla devam ettirmektedir. Ama aynı zamanda oldukça geleneksel bir zihniyetleri vardır. Din iman olsun, milliyetçilik olsun, bunlar iş ilişkilerine göre zaman zaman rötuşlanabilir, ama büyük ölçüde geleneksel denebilecek bir karakteri korur. İşçi-işveren ilişkisine gelince, tepeden tırnağa ataerkildirler. İşçilerini severler, baba gibi korurlar –işçi, “benim hakkım” diyene kadar. Çünkü “hak yok vazife vardır” diyen Ziya Gökalp’ın yazdığı kitaba bağlıdırlar.

“Sendika”dan –lafından bile– nefret ederler. Yalnız “maddî çıkar” kaygısını aşan anlamlar edinmiştir “sendika” onların gözünde. Bir “şeref meselesi” haline gelmiştir. Çocukları kendisine karşı sendika kurmuş bir baba ne hissederse, onlar da öyledir.

… Elbette ki AKP falan madene girip grizu patlatacak değil; ama onun ve ideolojisinin sınıf karakteri, iş ortamının bu sefalet düzeyinde devamına bir paravan işlevi görüyor.